In augustus 2000 kreeg ik ook nog eens last van huilbuien.
Een collega die dat gemerkt had vertelde me dat ik hulp moest zoeken.
Volgens hem kon het zo niet goed gaan.
Dus zo gezegd zo gedaan met het idee “baat het niet dan schaadt het niet”.
Gebeld voor een afspraak en eind december 2000 kon ik op de eerste afspraak komen.
Na verloop van tijd had ik het idee dat ik hier niets mee opschoot. Op 2 mei 2001 was ik op het eindpunt aangekomen.
Om 7:30 uur begon ik mijn werk met veel spierpijn.
Rond 10:00 uur had ik al vier pijnstillers ik was heel erg suf maar de pijn zakte maar niet af.
En omdat ik niet meer kon lopen van de pijn ben ik maar naar huis gestuurd we gingen er van uit dat ik de griep had en hooguit één week thuis zou zijn.
Twee dagen en nachten had ik aan één stuk doorgeslapen maar ik kon me daarna wel weer een beetje bewegen.
Toch maar naar de huisarts gegaan en die vertelde me dat ik langdurig overbelast was.
Mijn lichaamsgewicht was gezakt naar 66,5 kilo ik werd dus ook omschreven als superslank.
Na twee weken thuis te zijn werden de stemmingswisselingen erger.
Er werd toen besloten dat ik aan de antidepressiva moest.
Had ik dat van te voren geweten dan had ik dat nooit gedaan.
Want toen ik die pillen een week slikte kwam ik voor de eerste keer op de eerste hulp terecht
Vervolgens mocht ik een nachtje blijven slapen op de hartbewaking.
Dit bleek een hyperventilatie aanval te zijn geweest.
Er werd ook geconstateerd dat ik de ziekte van pfeiffer had.
In augustus 2002 ging het gelukkig weer wat beter met me en na overleg met de bedrijfsarts zou ik gaan proberen om 2 halve dagen in de week te gaan werken.
Op de eerste dag dat ik zou gaan werken , moest ik mijn hond “pinto” in laten slapen.

Deze dag werd dus een week uitgesteld.
Maar de eerste dag kwam en ik was ontzettend moe toen ik weer naar huis ging.
S’ avonds ben ik op de eerste hulp terecht gekomen omdat ik steeds in een diep zwart gat viel en mijn hart daarna tekeer ging als een gek.
De cardioloog (aan wie ik veel dank verschuldigd ben) die had een stofje gevonden wat niet in mijn bloed hoorde te zitten.
Mijn werkgever vond dat ik eigenlijk eerst maar eens goed onderzocht moest worden voordat ik weer op de werkvloer kwam.

8 januari 2003 leerde ik mijn (nu ex) vriendin kennen en op een gegeven moment ben ik bij haar blijven slapen.
S’ nachts was zij het bed uitgegaan omdat ze het heel benauwd kreeg van me ik ze vertelde me dat ik stopte met ademhalen en vroeg me of de arts dat al wist.
Ik ben haar toch heel dankbaar dat ze me dat verteld heeft.
Dus de cardioloog gebeld want daar was ik nog onder behandeling en verteld dat ik dus scheen te stoppen met ademen.
Deze arts stuurde me door naar het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam omdat daar een slaapcentrum is en de deskundigen op dat gebied rondlopen.
Als eerste moest ik naar de keel,neus, en oor arts en die vertelde me dat er een vernauwing in mijn neus is.
Hij wou me wel opereren maar dan wou die eerst weten hoe vaak ik stopte met ademen.
Er werd een afspraak voor me gemaakt zodat ik een nachtje kon komen slapen.
Zes maanden later was ik aan de beurt maar er was een klein foutje gemaakt er was een poli afspraak gemaakt omdat er eerst nog gekeken moest worden of het wel zinvol was om een slaaptest te doen.
Het bleek dus dat ik wel een slaaptest moest doen en daar kon ik 6 weken later terecht.

De uitslag werd doorgebeld en het bleek dat ik de hele nacht een verminderde ademhaling heb(dit wordt hypapneu genoemd) met af en toe het stoppen van de ademhaling.(dit wordt slaapapneu genoemd).
Dit kan in twee vormen voorkomen namelijk,

Het centraal slaapapneu syndroom : hierbij wordt de ademhaling vanuit de hersens niet goed geregeld.

Het obstructief slaapapneu syndroom : hierbij vind een blokkade van de luchtwegen plaats.


Er stond een cpap apparaat voor me klaar en die kon ik op 20 november 2003 op komen halen.
Cpap betekend (Continuous Positive Airway Pressure)

Dit houdt dus in dat er dankzij een neusmasker continu een bepaalde luchtdruk op mijn luchtwegen staat.
Hierdoor wordt het dichtzakken van de luchtwegen moeilijker gemaakt of voorkomen.
Op dit moment zijn we aan het kijken wat voor mij de beste oplossing zou kunnen zijn .
Ik heb nu al een ander neusmasker en we gaan nu kijken of de luchtdruk aangepast moet worden.
De luchtdruk staat nu op 10 milibar en hiermee gaat het iets beter.

Op 8 December  2004 is er een MRA (Mandibulair Repositie Apparaat)  aangevraagd bij de verzekering.

Aangezien de verzekering niet wist wat het voor een apparaat is moest ik ook nog een keer een aanvraag in laten dienen door de tandarts die de beugel maakt.(In Amsterdam is er ook maar 1 die ze mag maken.)
Maar na veel bellen en praten heb ik dan op 8 maart 2005 de machtiging gekregen.
Dus een afspraak gemaakt met de tandarts en daar kon ik eind mei terecht.
Dat kwam dus mooi uit want nu kon ik het bedrag voorschieten van mijn vakantie geld.
De derde week van juli was de MRA klaar en kon ik hem ophalen.
Ik had gehoopt dat het ondertussen met de verzekering rond zou zijn maar helaas was dat niet het geval.
Ondanks dat er een machtiging af was gegeven zagen ze de aanschaf van het apparaat als een tandheel kundige ingreep.
Ik kreeg dus ook maar een klein beetje vergoed.
Dus maar weer bellen en uitleggen dat er een machtiging af was gegeven.
Vervolgens werd het uitgezocht hoe dat nu zat en ik zou gebeld worden.
Een week later maar weer eens bellen maar er was nog niets bekend.
Weer een week later terug gebeld en nu begon ik ook een beetje boos te worden.
Maar die middag werd ik terug gebeld.
Er was een oplossing voor het probleem gevonden.
Nu had ik wel een machtiging gehad maar ze konden intern het geld niet over boeken ze hadden geen naam voor de MRA waar ze het op weg konden boeken.
Nu heb ik het geld wel terug gekregen maar op de afrekening staat de MRA nu omschreven als zijnde een kunstgebit.

Nu probeer ik steeds om met de mra en het cpap apparaat te slapen maar dat lukt nog steeds niet.
Doordat ik nu die MRA in mijn mond heb kan ik mijn tong niet kwijt.
Die heb ik normaal tussen mijn tanden zitten maar door die MRA gaat dat nu niet meer.

De mra is ondertussen vervangen door een band die wel mijn mond dichthoud. En het lijkt er op dat dit wel helpt tegen het wegvallen van de druk.

Ik heb een herbeoordeling gehad bij de uwv waarbij ik alle spullen heb meegenomen en een demonstratie heb gegeven van hoe ik moet slapen. De dokter die mij ging keuren wist totaal niet wat osas is en wat de gevolgen zijn. Dus maar wachten op de uitslag.

In plaats van de uitslag van de herbeoordeling moet ik weer terug komen bij dezelfde arts.  En nu wordt het vertrouwen wat ik heb in de nederlandse doktoren alweer aangetast en dat vertrouwen was al niet zo groot.

Ik zit er nu alleen mee welke arts het nu is die niet de waarheid verteld en daar kan ik niet achter komen. Nu wordt er namelijk gezegd dat het zuurstof niveau in mijn bloed 24 uur per dag op het juiste niveau staat.

Maar er is NOOIT een 24 uurs registratie geweest dus dan vraag ik me af hoe dat zo maar gezegd kan worden.

Tevens zou bij de laatste nachtregistratie het zuurstof niveau ook in orde zijn. Maar ik had natuurlijk geen geluk want van die nacht weet ik nog dat de saturatiemeter defect was ik ben namelijk 4 keer wakker geworden dat ze er mee bezig geweest zijn om te kijken of ze hem aan de praat kregen.